#आयुष्य_वगैरे 🎭

माझ्या आईला आणखी दोन बहिणी, आणि या तिघींत एक भाऊ, म्हणजे माझा मामा. मी जसजशी मोठी होत गेली, तसतसं मला कळत गेलं की, हे माझ्या मामाचं घर आहे. म्हणजे मी माझ्या आईच्या माहेरी आहे. मला एक मोठी बहीण. तिचं नाव आदिती. ती ब-यापैकी चांगल शिकलीये आणि काही वर्षांपूर्वी तिचं लग्न झालंय. सरकारी नोकरीवाला नवरा मिळालाय तिला. तिच्या संसार वेलीवर आता एक गोंडस फुलंही आलंय आता. सगळं काही मस्त मजेत सुरू आहे. कधी कधी आजूबाजूला पाहिलं की मला एकच प्रश्न पडायचा की, माझे वडील कुठे आहेत.? आणि माझ्या दोन्ही मावश्या ही, माझ्या आईप्रमाणे इकडे माहेरीच का असतात.? मी हळूहळू मोठी होत जात होते, तशी तशी कळत नकळत मला माझ्या प्रश्नांची उत्तरे भेटत जात होती. मोठ्या मावशीचा नवरा लग्नानंतर काही वर्षांतच वारला होता, अणि तिला मुलंबाळं असं काही झालंच नव्हतं. मधली मावशी कित्येक वर्षांपूर्वी सासरी भांडून आल्यापासून परत नांदायला गेलीच नाही. मध्यंतरी तिचे सासू सासरे वारले, नवरा ही जिवघेण्या अपघातात सापडून ही बचावला, तरीही इकडील कुणीच तिकडं गेलं नाही, वा साधी विचारपूस ही केली नाही. सर्वात लहान बहीण म्हणजे माझी आई ही, पप्पांशी पटत ना...

काल खूप दिवसांनी अचानक आमची भेट घडून आली. प्रथमतः तर मी त्याला ओळखूच शकलो नाही. त्याचा लूक पुर्णपणे बदलला होता. म्हणजे तो काही वर्षांपूर्वी जसा होता ना, तसाच आत्ता दिसत होता. काळेकुट्ट चकचकीत पॉलिश केलेले बूट, कडक इस्त्री आणि इन. शर्टाच्या वरच्या खिशाला नेहमीप्रमाणे एक लेक्सी बॉलपेन. पण तो फक्त दिसायला तसा दिसत होता, चेह-यावर तीच ती निराशा अजूनही तग धरून होती, अगदी तशीच. त्याला थांबवायला आणि बोलतं करायला मी चहाच्या टपरीवर घेऊन गेलो. चहाचा घोट घेत घेत आमच्या किरकोळ गप्पा सुरू झाल्या. तितक्यात सहज काही वेळापूर्वी त्याच्या शर्टाच्या खिशातील बॉलपेन मागे दिसलेला एक घडी घालून ठेवलेला कागद आठवला. मी अगदी बिनदिक्कत विचारलं, ते खिशात काय आहे रे.? तसा तो आधी खूप खूप हसला आणि मग म्हणाला की, माझं बोलणं ऐकून तू सुद्धा खूप खूप हसणार आहेस, म्हणून मला हसू येत आहे. तसा तो म्हणाला की, पत्र आहे हे. त्यावर मी म्हणालो की मोबाईल आणि ई-मेलच्या जमान्यात कुठं या कागदात अडकून पडला आहेस. त्यावर तो म्हणाला की, अरे... खरंतर पत्रांचीच दुनिया बरी होती, भावनांची जाण तेव्हा खरी होती.! हे ऐकून मी निशब्द झालो. तित...