#आयुष्य_वगैरे 🎭

बाप्पा... काळजी घे.! शिस्तीत, व्यवस्थित जा. घरी पोहचल्यावर ख्यालीखुशाली कळवं. आणि हो.., पुढल्या वर्षी लवकर ये, तुझी आतुरतेने वाट पाहीन. इतकं बोलून, मी पुन्हा एकदा बाप्पाला मनोभावे नमस्कार केला. थोडा खोल पाण्यात उतरलो, उशीरापर्यंत तसाच उभा होतो, पण अचानक बाप्पाच हात सोडून निघून गेला असं वाटलं, आणि तसंच झालं बहुतेक. अचानक ऊर भरून आला. हुंदका अडकून आता याचक्षणी जीव जातोय की काय असं वाटू लागलं. आजूबाजूला हजारो लोक आणि त्यांच्या पुढच्या वर्षी लवकर या, अशा घोषणांनी परिसर दणाणून गेला होता. तिथं त्या हजारोंच्या गर्दीतही अचानक किती एकटं एकटं वाटू लागलं होतं. कुणीतरी आपलं हक्काचं आपल्याला कायमचं सोडून जातंय असं वाटत होतं. त्या गर्दी, गोंगाटातून हळूहळू बाहेर पडलो. लागलीच घर जवळ केलं. पुरता भिजून गेलो होतो. दुपारपासून सुरू असलेली पावसाची रिपरिप अजूनही सुरूच होती. अधेमधे येणारी हवेची एखादी झुळूक अंगावर काटा आणत होती. घरात प्रवेश करताच नजर पुन्हा एकदा बाप्पा विराजमान झालेल्या त्या जागेवर गेली. अचानक काळजात धस्स झालं. घराचा जिवंतपणा हरवल्यासारखं वाटत होतं. तिथं बाजूलाच उभी असलेली अगरबत्ती ही आता श...

आज खूप दिवसांनी शिळ्या भाकरीचा तुकडा ताटामध्ये आला. तसा तो आवडीचाच, पण तरीही आज सहज काही वर्षांपूर्वीचे जुने दिवस आठवून गेले. तेव्हा कामाची वेळ आणि मेसची वेळ जमत नसायची, त्यामुळे जेवण म्हणजे मेसचा डबा हे समीकरण जवळजवळ फिक्सच झालं होतं. सकाळचा नाष्टा म्हणून काहीतरी बजेटमधील पोटात ढकलायचं, आणि त्यावर पुन्हा एक हाफ चहा ढकलला की मग लवकर भूक लागत नसायची. तासाभराच्या प्रवासानंतर कामाला लागण्याआधी आणखी एखादा हाफ चहा, पुन्हा एकदा पोटात ढकलला की, दुपारी जेवणाच्या सुट्टीपर्यंत जेवणाचं गणित जवळजवळ वजा होऊन जायचं. त्यातही कधी कधी जास्तीची कडकडून भूक लागली तर ग्लासभर पाणी पिऊन कळ काढावी लागायची. तेव्हा ची ती मेसही तशी बजेटमधीलच, त्यामुळे आलटून पालटून तेच ते. एक पातळ भाजी, एक सुकी भाजी, दोन चपाती/भाकरी, रेशनच्या मोठमोठ्या तांदळाचा अगदी भूठभर भात, एक दोन कांद्याचे काप, लोणच्याची एक अगदी छोटीशी फोड वगैरे वगैरे. डब्यात चपातीचा दिवस असायचा तेव्हा विषेश काही वाटायचं नाही, पण भाकरीचा दिवस असला की दुपारी जेवताना डबा उघडल्यावर पहिला प्रश्न हा पडायचा की, आपला हा डबा नेमका कधी भरला गेला असेल.? कारण #भाकरी तोड...

तुला प्रत्यक्ष पहायची ओढ लागली होती, खूप खूप दिवसांनी पुन्हा एकदा तुझी वाट पहायचं थ्रिल अनुभवायचं होतं, तू ट्रेनमधून बाहेर पडल्यापासून तुझ्या मागं मागं होतो, पण काही केल्या पुढं यायचं धाडस होत नव्हतं. चिमणीचे फोटो वगैरे पाहताना ती खूप मोठी झालीयं, असं वाटतं, पण खरंतर ती कित्ती कित्ती छोटीशी आहे. तुम्हा दोघींना न्याहाळत, तुमच्या सोबत, तुमच्या मागं मागं फिरताना मला कित्ती मस्त वाटतं होतं. खूपदा वाटत होतं की, मागून आवाज देऊन तुला थांबवावं, पण तुला घ्यायला कुणी आलं आहे की नाही.? या माझ्या मेसेजच उत्तर मला अजूनही न मिळाल्यामुळे, कुणीतरी घ्यायला आलं असेल, असा विचार करून माझी हिंमतच होत नव्हती. म्हणून मग आपण पाय-या उतरून एक नंबर फलाटावर आल्यावर, मी मुद्दामच, तुझ्या बाजूने, तुला दिसावं असा पुढे पुढे आलो, आणि तू चक्क माझ्याकडं पाहून हसलीस. एक दोनदा नाही, तर आज खूप वेळा आपली नजरानजर झाली, तू माझ्याकडे पाहिली, गोड गोड हसली.! यानिमित्ताने आज आणखीन एक आठवण माझ्या मनात खोलवर घर करून बसली.! #स्वप्नं #अडगळ #पाठलाग_निरागस_स्वप्नांचा