सरकारी नळ २३/०३/२०२३

तेव्हा घरटी शौचालयं ही नव्हती आणि नळं ही नव्हते. मग कधी बोलावणं येईल तेव्हा टमरेल घेऊन, घराजवळच्या त्या शासकीय धान्य गोदामाच्या बाजूला असलेल्या, बाभळीच्या जंगलात आम्ही जाऊन बसायचो. सकाळ असो वा संध्याकाळ तिकडे टमरेल घेऊन एकटं तसं फारचं कमी जायचो. कारण तिकडं जायच्या आधी, हातात टमरेल घेऊन घराजवळच्या सगळ्या मित्रांच्या घराकडे जाऊन, ऐ.., येतो काय रे.? अशी हाक दिलेली असायची.! नाही.., मी मगाशीच जाऊन आलोय, असं म्हणूनही काही मित्र उगाच सोबत म्हणून यायचेच. मग तिथं बाभळीच्या झाडात जाऊन बसल्यावर, मूळ काम आवरलं असलं तरी, हातात एखादा काडीचा तुकडा घेऊन जमीनीवर काहीतरी गिरगटणं सुरू असायचं. तिथं आमची शाळेतल्या, गल्लीतल्या अशा भरपूर गोष्टींवर खूप वेळ चर्चा व्हायची. संध्याकाळी शाळेतून आल्यावरही, अंधार पडायच्या आधी हाच पॅटर्न पुन्हा एकदा राबवला जायचा. सरकारी नळावर पाण्यासाठी भांड्यांचा नेहमीच ढीग लागलेला असायचा. कधी सकाळी सकाळी एक दोन तास नळाला पाणी सुटायचं, तर कधी संध्याकाळी.! नळाला पाणी यायच्या अर्धा पाऊण तास आधी फक्त हवाच यायची. त्यावेळी शिट्टी वाजवल्यासारखा आवाज यायचा. प्रत्येक घरातलं एखादं म्हातारं माणूस त्या नळावर आणि तिथं बारीला ठेवलेल्या आपल्या भांड्यावर दिवसभर लक्ष ठेवून असायचं. नळाला पाणी आल्याचं दिसलं की प्रत्येक घरातील शक्य तितकी सगळी मंडळी हातात असतील ती कामं बाजूला ठेवून, सरकारी नळाकडे धाव घ्यायची. तू तर माझ्या मागून आली होती, मग तुझा नंबर माझ्या आधी कसा.? या एका वाक्याने तिथं नुसता धुमाकूळ घातलेला असायचा.  तिथं बाजूलाच पडलेली माती घेऊन, नारळाच्या केसांनी पाण्यासाठी आणलेली भांडी घासताना कित्येक बायकांच्या तोंडाचा पट्टा एकसारखा सुरूच असायचा. त्यात एखादी नुकतीच नांदायला आलेली नवी नवरी शांतपणे सगळं पाहत, ऐकत असायची. तेव्हा नकळत मनात येऊन जायचं की, खरंतर ही सुद्धा वादळापूर्वीची शांतता आहे. काही वर्षांनी हे वादळसुध्दा इथंच घोंगावणार आहे, धुमाकूळ घालणार आहे. तेव्हा वयानं जरी लहान असलो तरी, आजूबाजूला नेमकं काय चाललंय, हे थोडं थोडं लक्षात यायचंच. त्या नळावर तेवढ्या कालव्यातही, काही हसरं चेहरं नजरेला पडायचं. त्यांचं आई-बाप पाण्यासाठी भांडत असायचं, पण त्यांची वयात आलेली मुलं-मुली एकमेकांकडे पाहून लय म्हणजे लय गोड हसत असायचीत. तेव्हा मनात गुदगुल्या होऊन जायच्या. दो दिलsss मिल रहे हैंsss हे शाहरूखचं गाणं मनात वाजू लागायचं. हां.., या दोघांना तर आपण त्या तिथं बोलताना पाहिलं होतं, आणि अजूनही पाहतोय हे लक्षात यायचं. पण तिथं सुरू असलेल्या 'पाणीबाणीत', हे नजरेचे खेळ पाहणं लय मस्त वाटायचं. आता घरटी नळ कनेक्शन आल्यापासून गल्लीतला तो, दोन तोंडाचा सरकारी नळ बंद केला गेलाय. तरी अजूनही  त्याचे अवशेष तिथं बाकी आहेत, जे येता जाता सतत खुणावत असतात आणि आठवणींच्या गावाची सफर घडवून आणत असतात.! 🎭
#आयुष्य_वगैरे

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

आसू आणि हसू 🎭

आता सारं काही जवळपास संपल्यातच जमा होतं. तरीही का कुणास ठाऊक, पण त्यादिवशीच्या तुझ्या हसण्यामागचं कोडं काही केल्या मला सुटत नव्हतं. त्यादिवशी आपली कोर्टातील ती शेवटची तारीख होती. काही वर्षे का असेना, पण आपण सुखदुःखाचे क्षण एकत्र जगलेले होते. अशा ब-याच कडू गोड क्षणांची मी तिथं उजळणी करत बसलो होतो. त्यावेळी कधी अचानक मला खूप हसू यायचं, तर कधी आतल्या आत माझं मन हंबरडा फोडून रडायचं. पण सहज तुझ्याकडे नजर गेली की, मी‌ सगळं काही विसरून जायचो. आणि तेव्हा वाटायचं की हिला काहीच कसं काय वाटत नाहीये? इतक्या वर्षांचा आपला संसार आज शेवटच्या घटका मोजत असतानाही, ही बाई इतकी निर्विकार आणि हसतमुख कशी काय असू शकते? तो दिवस आणि त्यानंरचे काही दिवस असेच निघून गेले, पण त्या तुझ्या हसण्याचं गूढ मला काही केल्या अजूनही सुटत नव्हतं. आपले नंबर एकमेकांकडे सेव्ह असूनही मध्यंतरी बरीच वर्षे आपलं कसल्याही प्रकारचं बोलणं, वा साधा मेसेज ही नव्हता. तरीही एकदा तरी शेवटचं भेटावं आणि बोलावं म्हणून मी तुला आज इथं भेटायला बोलावलं आहे. मी - (तिला वरपासून खालपर्यंत न्याहाळत) अगं, कशी आहेस.? ती - (माझ्याकडे न बघताच) कशाला बोलाव...
अधिक वाचा

स्वामिनी..

एकत्र राहून सतत खटके उडायचे, म्हणून दादा वहिनी वेगळं राहत होते. दादा भाड्याच्या खोलीत रहायला गेल्यापासून आता जवळपास ५ वर्षे व्हायला आली होती. आणि वेगवेगळे राहिल्यापासून भांडणतंटे कमी होऊन नात्यात गोडवा ही वाढू लागला होता.  सगळं काही सुरळीत सुरू होतं. गेल्या काही वर्षांपासून दादा ज्या आनंदाच्या शोधात होता, तो आनंद आता त्याला खुणावत होता. वहिनीची डिलिव्हरी जवळ आली होती. तेव्हापासून आईवडिलांचं तिकडं येणं जाणं वाढलं होतं. पण घरातल्या सर्व भांडणांना आधीपासूनच मला दोषी धरण्यात आल्यामुळे मी मात्र तिकडे जातच नव्हतो. आईवडिलांच्याकडून दादा वहिनीची ख्यालीखुशाली जाणून घ्यायचो, बस्स इतकंच. शेवटी आपलं माणूस कुठे का असेना, सुखी असेल तर बस्स. आपल्याला आणि काय हवं.?  आणि एकदाचा तो दिवस उजाडला. पहाटे पहाटे पप्पांना दादाचा फोन आला, आणि मी काका झालो. सगळं घर आनंदाने नाचू लागलं होतं. वहिनी आणि बाळं दोघेही सुखरूप होते. पण का कुणास ठाऊक, बाळाला काचेच्या पेटीत ठेवलं होतं. आईवडिलांना आभाळ ठेंगणं झालं होतं. एव्हाना छोट्या मोठ्या कामाने दमणारे आईबाबा दवाखान्यात धाव धाव धावत होते, पण त्यांच्या चेहऱ्यावर ...
अधिक वाचा

मैत्रीच्या पलीकडे आणि प्रेमाच्या अलीकडे..

आज एक गोष्ट लक्षात आली काय गं तुझ्या.? आज माझा सकाळचा मेसेज तुला पहाटे पहाटे जवळपास साडेचार वाजता आलाय.‌तो आज इतक्या लवकर का आला माहिती आहे. कारण तू स्वप्नात आली होती.‌ काहीतरी बोलायचं आहे म्हणून, मला वाडीवर भेटायला बोलावली होती. तिथं आपण भेटल्यावर... तू - कडू.. हाणला पाहिजे रे तुला. काय झालंय एकदमच. खूप वेगळा वेगळा वागत आहेस, आणि वाटतही आहेस. मी - काय कुठं.! उगाचच काहीतरी विचार करत बसू नकोस. तू - मी खुळी नाहीये, सगळं कळतं मला. तुझं तूच विचार करून बघ. मी - अगं., खरंच तसं काही नाहीये, अगदी नॉर्मलच आहे मी. तू - हेच हेच तर तुझं वागणं खटकते आहे मला. आधी असा नव्हता तू.‌ आधी असं पलटून उत्तर देत नव्हता मला. आणि उगाच मला बोलायला लावू नकोस हं. तुझं काय चुकते आहे ते तुझं तूच कबूल कर पाहू पटकन, नाहीतर हाणते बघ बुक्का..! मी - अगं, आता कसं समजावू तुला. तसं काहीच नाहीये. तू - ऐ, उगाच तापवू नकोस हं मला. मग मार खाशिल ते वेगळं आणि बोलून ही खूप घ्यावं लागेल हं श-या..! मी - हसत हसत, आहाहा... तुझ्या तोंडून माझं नांव ऐकायला कित्ती मस्त वाटतं मला.... तू - कडू.. विषय बदलू नकोस.‌ आता मी काय सांगते ...
अधिक वाचा