आठवणी शाळेतल्या...

शाळा घरापासून जवळच होती. शाळेच्या मागे एकूण तीन डांबरी सडक होत्या. त्यातली एक आमच्या शेताकडे ही जायची. तिथं एक रेल्वे फाटक ही आडवं यायचं. कधी कधी नेमकं फाटक लागायचं. पप्पा,‌ आई आणि मी मग उशीरापर्यंत तिथंच उभं रहायचो. तिथून जवळचं मोठा नाला नेहमी वाहता असायचा. त्याचा उग्र घाण वास एकसारखा नाकात अतिक्रमण करत असायचा. रेल्वे तशी खूप लांब असायची, पण ती यायच्या पाच दहा मिनिटे आधीच फाटक बंद झालेलं असायचं. नंतर मग हळूहळू आवाज येऊ लागायचा. स्टेशन जवळ आलयं म्हणून तिचा वेग कमी झालेला असायचा. मी रेल्वेचे डबे मोजण्यात मग्न असायचो. तितक्या वेळात पप्पांनी एक सिगारेट सुलगावलेली असायची. आईला हे आवडत नसल्यानं ती कधीच लांब जाऊन थांबलेली असायची. एकदाची रेल्वे निघून गेली की मग हळूहळू ते फाटक वर जायचं. गडबडीत असलेली सगळी गर्दी इकडून तिकडे तिकडून इकडे जाईपर्यंत आम्ही एका बाजूला उभे राहायचो. सगळी गर्दी पांगल्यावर मग सर्वात आधी पप्पा सायकलवर बसायचं, त्यानंतर पुढच्या आडव्या नळीवर मी आणि आई मागं कॅरेजवर बसायची. तिला तिचा पदर ही सावरायचा असायचा आणि हातात जेवणाचा डबा ही अगदी गच्च पकडून बसावं लागायचं. रस्त्याची एक बाजू पकडून आम्ही हळूहळू शेताकडे जात असायचो. सायकलच्या चाकाच्या तारात अडकवलेल्या मण्यांचा आवाज बारीक आवाजात आमच्या प्रवासाला कोरस देत असायचा. आमचं शेत डांबरी सडके पासूनही जवळपास एक किलोमीटर आत होतं. तिथं गेल्यावर मी आणि आई खाली उतरायचो, मग त्या बारीकशा पायवाटेने पप्पा सायकल चालवत आत जायचे. मग चालत चालत आई पुढे पुढे, आणि मी मागे मागे. आम्ही आमच्या शेताच्या बांधावर पोहचेपर्यंत पप्पा आधीच जाऊन थांबलेलं असायचं. तेव्हा पाण्याची काही सोय नव्हती. सगळं काही मायबाप पावसावर अवलंबून. मी आणि आई कधीचे मागं जाऊन थांबलोय, तरी पप्पा एकसारखं टक लावून त्या आमच्या वावराकडं आणि वर आभाळाकडं पाहत असायचे.! 🎭
#आयुष्य_वगैरे
#त्याच्या_मनातलं

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

आसू आणि हसू 🎭

आता सारं काही जवळपास संपल्यातच जमा होतं. तरीही का कुणास ठाऊक, पण त्यादिवशीच्या तुझ्या हसण्यामागचं कोडं काही केल्या मला सुटत नव्हतं. त्यादिवशी आपली कोर्टातील ती शेवटची तारीख होती. काही वर्षे का असेना, पण आपण सुखदुःखाचे क्षण एकत्र जगलेले होते. अशा ब-याच कडू गोड क्षणांची मी तिथं उजळणी करत बसलो होतो. त्यावेळी कधी अचानक मला खूप हसू यायचं, तर कधी आतल्या आत माझं मन हंबरडा फोडून रडायचं. पण सहज तुझ्याकडे नजर गेली की, मी‌ सगळं काही विसरून जायचो. आणि तेव्हा वाटायचं की हिला काहीच कसं काय वाटत नाहीये? इतक्या वर्षांचा आपला संसार आज शेवटच्या घटका मोजत असतानाही, ही बाई इतकी निर्विकार आणि हसतमुख कशी काय असू शकते? तो दिवस आणि त्यानंरचे काही दिवस असेच निघून गेले, पण त्या तुझ्या हसण्याचं गूढ मला काही केल्या अजूनही सुटत नव्हतं. आपले नंबर एकमेकांकडे सेव्ह असूनही मध्यंतरी बरीच वर्षे आपलं कसल्याही प्रकारचं बोलणं, वा साधा मेसेज ही नव्हता. तरीही एकदा तरी शेवटचं भेटावं आणि बोलावं म्हणून मी तुला आज इथं भेटायला बोलावलं आहे. मी - (तिला वरपासून खालपर्यंत न्याहाळत) अगं, कशी आहेस.? ती - (माझ्याकडे न बघताच) कशाला बोलाव...
अधिक वाचा

स्वामिनी..

एकत्र राहून सतत खटके उडायचे, म्हणून दादा वहिनी वेगळं राहत होते. दादा भाड्याच्या खोलीत रहायला गेल्यापासून आता जवळपास ५ वर्षे व्हायला आली होती. आणि वेगवेगळे राहिल्यापासून भांडणतंटे कमी होऊन नात्यात गोडवा ही वाढू लागला होता.  सगळं काही सुरळीत सुरू होतं. गेल्या काही वर्षांपासून दादा ज्या आनंदाच्या शोधात होता, तो आनंद आता त्याला खुणावत होता. वहिनीची डिलिव्हरी जवळ आली होती. तेव्हापासून आईवडिलांचं तिकडं येणं जाणं वाढलं होतं. पण घरातल्या सर्व भांडणांना आधीपासूनच मला दोषी धरण्यात आल्यामुळे मी मात्र तिकडे जातच नव्हतो. आईवडिलांच्याकडून दादा वहिनीची ख्यालीखुशाली जाणून घ्यायचो, बस्स इतकंच. शेवटी आपलं माणूस कुठे का असेना, सुखी असेल तर बस्स. आपल्याला आणि काय हवं.?  आणि एकदाचा तो दिवस उजाडला. पहाटे पहाटे पप्पांना दादाचा फोन आला, आणि मी काका झालो. सगळं घर आनंदाने नाचू लागलं होतं. वहिनी आणि बाळं दोघेही सुखरूप होते. पण का कुणास ठाऊक, बाळाला काचेच्या पेटीत ठेवलं होतं. आईवडिलांना आभाळ ठेंगणं झालं होतं. एव्हाना छोट्या मोठ्या कामाने दमणारे आईबाबा दवाखान्यात धाव धाव धावत होते, पण त्यांच्या चेहऱ्यावर ...
अधिक वाचा

मैत्रीच्या पलीकडे आणि प्रेमाच्या अलीकडे..

आज एक गोष्ट लक्षात आली काय गं तुझ्या.? आज माझा सकाळचा मेसेज तुला पहाटे पहाटे जवळपास साडेचार वाजता आलाय.‌तो आज इतक्या लवकर का आला माहिती आहे. कारण तू स्वप्नात आली होती.‌ काहीतरी बोलायचं आहे म्हणून, मला वाडीवर भेटायला बोलावली होती. तिथं आपण भेटल्यावर... तू - कडू.. हाणला पाहिजे रे तुला. काय झालंय एकदमच. खूप वेगळा वेगळा वागत आहेस, आणि वाटतही आहेस. मी - काय कुठं.! उगाचच काहीतरी विचार करत बसू नकोस. तू - मी खुळी नाहीये, सगळं कळतं मला. तुझं तूच विचार करून बघ. मी - अगं., खरंच तसं काही नाहीये, अगदी नॉर्मलच आहे मी. तू - हेच हेच तर तुझं वागणं खटकते आहे मला. आधी असा नव्हता तू.‌ आधी असं पलटून उत्तर देत नव्हता मला. आणि उगाच मला बोलायला लावू नकोस हं. तुझं काय चुकते आहे ते तुझं तूच कबूल कर पाहू पटकन, नाहीतर हाणते बघ बुक्का..! मी - अगं, आता कसं समजावू तुला. तसं काहीच नाहीये. तू - ऐ, उगाच तापवू नकोस हं मला. मग मार खाशिल ते वेगळं आणि बोलून ही खूप घ्यावं लागेल हं श-या..! मी - हसत हसत, आहाहा... तुझ्या तोंडून माझं नांव ऐकायला कित्ती मस्त वाटतं मला.... तू - कडू.. विषय बदलू नकोस.‌ आता मी काय सांगते ...
अधिक वाचा