कुटुंब १६/०५/२०२३

माझं शिक्षण तसं जेमतेम. शिक्षण सुटलं तसं छोटी मोठी कामे करू लागलो. कामही शिक्षणाच्या मानानं मिळायचं, पण कधी मागं हटलो नाही. हळूहळू २ नंबर वाल्यांशी संपर्क वाढत गेला. तेव्हा माझं वय १५-१६ असेल. चंदनाची तस्करी करू लागलो. भरपूर चांगला पैसा मिळवू लागलो. सन १९७८-८० च्या आसपास एका दाढीवाल्याच्या मदतीने एकटाक सहा गुंठे जमीन घेतली. नंतर पुन्हा काही दिवसांनी ७ गुंठे घेतली. मग काही वर्षांनी गावात एक तीन खोल्यांच तयार घरही विकत घेतलं. पैसा आणि स्थावर मालमत्ता आता भरपूर जमविली होती. मध्यंतरी माझं लग्नही झालं होतं. एक मुलगा आणि एक गोंडस मुलगी. पण त्यांना आजी आजोबा यांच प्रेम काही जास्त लाभलं नाही. माझ्या लेकरांचा जन्म झाला आणि एकाच वर्षात आई वडील दोघांनीही माझी साथ सोडली. वर्षामागून वर्षे जात होती. पोरगं चांगलं शिकून इंजिनिअर झालं. त्याला पन्नास साठ हजार रुपये पगार. पोरगी बी.कॉम करून आता सुखाने नांदत होती. पण जसं माझ्या पोराचं लग्न झालं, तसं अचानकच माझ्या बायकोनं अंथरूण धरलं. सतत औषधपाणी सुरू होतं. ती नांदायला आल्यापासून मी  तिला काहीच कमी पडू दिलं नव्हतं. कॅन्सर असल्याचे निष्पन्न झालं होतं. कशाला दवाखान्याच्या खर्चात पडतोय रं, असं पाहुणे राऊळे म्हणत होते. अशीही ती मरणारच आहे, मरू दे ना. घरी घेऊन जा आणि दवापाणी कर, बस्स.! पण हे काही माझ्या मनाला पटत नव्हतं. तिच्या दवापाण्याला एकही रूपया कमी पडायला नको, म्हणून मी तिच्यासाठी थोडथोडं खरेदी केलेलं ५० तोळं सोनं एकटाक विकलं. त्यातून जवळपास ३७ हजार रुपये आले. पण तरीही ती मला सोडून गेलीच, शेवटी नियतीपुढे आपलं काहीच चालत नाही हेच खरं. आपण फक्त प्रयत्न करायचे.! या सा-या खटाटोपात पोटचं पोरगं ही बेरकी निघालं. तो इंजिनिअर आणि मी चार बुकं शिकलेला. मी बायकोच्या दवाखान्याच्या व्यापात असताना, तो सांगेल तिथं मी अंगठा उठवत गेलो, आणि तिथंच फसलो. पोरानं सगळं काही आपल्या नावावर करून घेतलं. एकुलती एक पोरगी तरी मला बघेल असं वाटत होतं, पण ती तर माझ्या बायकोचं तेरावं करून गेल्यापासून फिरकली सुद्धा नाही. आता दीड वर्ष उलटली या गोष्टीला. आता मी दिवसभर एक रिक्षा घेऊन फिरतो. तसं आता रिक्षाबी लय झाल्यात म्हणा, त्यामुळे भाडं तसं कमीच होतं. मालकाला ठरलेले पैसे देऊन, उरतील त्या पैशात पोट भरतं हेच काय ते सुख. पण जिथून सुरूवात केली होती, ते जुनं घर मात्र अजूनही आहे सोबतीला, आणि माझ्या बायकोच्या आठवणी. पण का कुणास ठाऊक अधेमध्ये आई-बाप खूप आठवतात.! 🎭
#आयुष्य_वगैरे
#अडगळ 

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

आसू आणि हसू 🎭

आता सारं काही जवळपास संपल्यातच जमा होतं. तरीही का कुणास ठाऊक, पण त्यादिवशीच्या तुझ्या हसण्यामागचं कोडं काही केल्या मला सुटत नव्हतं. त्यादिवशी आपली कोर्टातील ती शेवटची तारीख होती. काही वर्षे का असेना, पण आपण सुखदुःखाचे क्षण एकत्र जगलेले होते. अशा ब-याच कडू गोड क्षणांची मी तिथं उजळणी करत बसलो होतो. त्यावेळी कधी अचानक मला खूप हसू यायचं, तर कधी आतल्या आत माझं मन हंबरडा फोडून रडायचं. पण सहज तुझ्याकडे नजर गेली की, मी‌ सगळं काही विसरून जायचो. आणि तेव्हा वाटायचं की हिला काहीच कसं काय वाटत नाहीये? इतक्या वर्षांचा आपला संसार आज शेवटच्या घटका मोजत असतानाही, ही बाई इतकी निर्विकार आणि हसतमुख कशी काय असू शकते? तो दिवस आणि त्यानंरचे काही दिवस असेच निघून गेले, पण त्या तुझ्या हसण्याचं गूढ मला काही केल्या अजूनही सुटत नव्हतं. आपले नंबर एकमेकांकडे सेव्ह असूनही मध्यंतरी बरीच वर्षे आपलं कसल्याही प्रकारचं बोलणं, वा साधा मेसेज ही नव्हता. तरीही एकदा तरी शेवटचं भेटावं आणि बोलावं म्हणून मी तुला आज इथं भेटायला बोलावलं आहे. मी - (तिला वरपासून खालपर्यंत न्याहाळत) अगं, कशी आहेस.? ती - (माझ्याकडे न बघताच) कशाला बोलाव...
अधिक वाचा

स्वामिनी..

एकत्र राहून सतत खटके उडायचे, म्हणून दादा वहिनी वेगळं राहत होते. दादा भाड्याच्या खोलीत रहायला गेल्यापासून आता जवळपास ५ वर्षे व्हायला आली होती. आणि वेगवेगळे राहिल्यापासून भांडणतंटे कमी होऊन नात्यात गोडवा ही वाढू लागला होता.  सगळं काही सुरळीत सुरू होतं. गेल्या काही वर्षांपासून दादा ज्या आनंदाच्या शोधात होता, तो आनंद आता त्याला खुणावत होता. वहिनीची डिलिव्हरी जवळ आली होती. तेव्हापासून आईवडिलांचं तिकडं येणं जाणं वाढलं होतं. पण घरातल्या सर्व भांडणांना आधीपासूनच मला दोषी धरण्यात आल्यामुळे मी मात्र तिकडे जातच नव्हतो. आईवडिलांच्याकडून दादा वहिनीची ख्यालीखुशाली जाणून घ्यायचो, बस्स इतकंच. शेवटी आपलं माणूस कुठे का असेना, सुखी असेल तर बस्स. आपल्याला आणि काय हवं.?  आणि एकदाचा तो दिवस उजाडला. पहाटे पहाटे पप्पांना दादाचा फोन आला, आणि मी काका झालो. सगळं घर आनंदाने नाचू लागलं होतं. वहिनी आणि बाळं दोघेही सुखरूप होते. पण का कुणास ठाऊक, बाळाला काचेच्या पेटीत ठेवलं होतं. आईवडिलांना आभाळ ठेंगणं झालं होतं. एव्हाना छोट्या मोठ्या कामाने दमणारे आईबाबा दवाखान्यात धाव धाव धावत होते, पण त्यांच्या चेहऱ्यावर ...
अधिक वाचा

मैत्रीच्या पलीकडे आणि प्रेमाच्या अलीकडे..

आज एक गोष्ट लक्षात आली काय गं तुझ्या.? आज माझा सकाळचा मेसेज तुला पहाटे पहाटे जवळपास साडेचार वाजता आलाय.‌तो आज इतक्या लवकर का आला माहिती आहे. कारण तू स्वप्नात आली होती.‌ काहीतरी बोलायचं आहे म्हणून, मला वाडीवर भेटायला बोलावली होती. तिथं आपण भेटल्यावर... तू - कडू.. हाणला पाहिजे रे तुला. काय झालंय एकदमच. खूप वेगळा वेगळा वागत आहेस, आणि वाटतही आहेस. मी - काय कुठं.! उगाचच काहीतरी विचार करत बसू नकोस. तू - मी खुळी नाहीये, सगळं कळतं मला. तुझं तूच विचार करून बघ. मी - अगं., खरंच तसं काही नाहीये, अगदी नॉर्मलच आहे मी. तू - हेच हेच तर तुझं वागणं खटकते आहे मला. आधी असा नव्हता तू.‌ आधी असं पलटून उत्तर देत नव्हता मला. आणि उगाच मला बोलायला लावू नकोस हं. तुझं काय चुकते आहे ते तुझं तूच कबूल कर पाहू पटकन, नाहीतर हाणते बघ बुक्का..! मी - अगं, आता कसं समजावू तुला. तसं काहीच नाहीये. तू - ऐ, उगाच तापवू नकोस हं मला. मग मार खाशिल ते वेगळं आणि बोलून ही खूप घ्यावं लागेल हं श-या..! मी - हसत हसत, आहाहा... तुझ्या तोंडून माझं नांव ऐकायला कित्ती मस्त वाटतं मला.... तू - कडू.. विषय बदलू नकोस.‌ आता मी काय सांगते ...
अधिक वाचा