शाळेतल्या आठवणी

वर्गात एका विशिष्ट जागी बसलं की, हमखास सगळी शाळा नजरेत घावायची. आमचा वर्ग तसा शाळेच्या मध्यवर्ती भागात, आणि आम्ही ब-यापैकी नेहमीच खिडकीची जागा  पकडून बसायचो, त्यामुळे नकळतपणे सतत बाहेर लक्ष जायचं, मास्तरांची एकसारखी बडबड सुरु असताना खिडकीतून बाहेर पहायला लय मस्त वाटायचं.
शाळेच्या आवारात चिंचेची भरपूर मोठाली झाडं. कावळं आणि छोट्या छोट्या चिमण्यांचा किलबिलाट सतत सुरू असायचा, तो कधी कधी मास्तरांच्या बडबडीला कोरस असल्याप्रमाणे भासायचा. एक तास संपला आणि दुसरा सुरू व्हायचा असला की, या मधल्या ४-५ मिनिटांच्या कालावधीत वर्गात लय कालवा सुरू असायचा.
मुली तर सपशेल एकमेकांकडे तोंड करून बसायच्या आणि गप्पा मारायच्या.‌ आम्ही मुलं नेहमीप्रमाणे कुणाच्या तरी डोक्यात खारीक मारणं, एखाद्याची पेन, कंपास लपवणं, खिडकीच्या कपाटात ठेवलेल्या जेवणाच्या डब्यांचा क्रम बदलणं, वर्गाबाहेर असलेल्या चपला विस्कटणं, फळ्यावर लिहलेल्या सुविचाराचं एखादं अक्षर पुसून येणं, अशा उचापती करत रहायचो. त्यातल्या त्यात एखादं कार्टून आकाशवाणी पोरगं वर्गाच्या दरवाज्याला खेटून उभं रहायचं, आणि मास्तर येताना दिसला की.., ए... गोंद्या आला रे... अशी हाक देऊन सगळ्या वर्गाला सावध करायचं. पण एखादा तास संपून पुढचा तास जेव्हा गणित विषयाचा असायचा, तेव्हा त्या चार पाच मिनिटांच्या कालावधीत वर्गात अक्षरशः स्मशान शांतता पसरलेली असायची. गणिताचा मास्तर दूरवर असला तरी, व्हरांड्यातून वर्गाकडे येताना त्याची चाहूल स्पष्ट जाणवायची. त्याच्या पायातल्या त्या बांधिव चमड्यांच्या चपलांची करकर ऐकून आमच्या काळजात धस्स व्हायचं. मास्तर वर्गात आल्यावर एकsss साथsss नमस्तेsss... च्या तालबद्ध आवाजात वर्गातील शांतता काहीकाळ हरवून जायची. मास्तर क्षणभर एका ठिकाणी थांबून वर्गात सगळीकडे एक नजर फिरवायचे, तेव्हा बहुतेक जणांचा नेमकं आपणच त्याच्या नजरेत घावायला नको, हा आटापिटा सुरू असायचा. क्षणभरात पुन्हा एकदा सारं काही मग सामसूम होऊन जायचं. नेहमीप्रमाणे पहिल्या बेंचवर बसलेली हुशार दिवटी पोरं काहीतरी प्रश्नं विचारून आय घालायची, आणि मग त्याची झळ पार अगदी शेवटच्या बेंचवर आमच्या पर्यंत पोहचायची. गणिताचा मास्तर तसा शिकवायचा चांगलंच, पण त्यानं बोललेलं आमचा मेंदू कधीच जास्त मनावर घेत नसायचा. मास्तर शिकवताना आमचं लक्ष खिडकीतून बाहेर असलेलं मास्तरला कळालं की, तो हातात असेल ते थेट, त्याच जागेवरून आमच्या दिशेने भिरकावून द्यायचा. कधी खडू, कधी डस्टर, तर कधी पट्टी. दररोज गणिताच्या मास्तरांचा तास संपला की, संपूर्ण वर्गात एक आनंदाची लहर पसरायची, अशावेळी पुढचा तास सुरू होण्याआधी आम्ही पोरं बेंचवर माना टेकवून, कान पुर्णपणे बेंचला लावून बोटांच्या नखांनी एखादं संगीत वाजवत बसायचो. जाम भारी वाटायचं. तेव्हा पुन्हा पुढचा तास सुरू झाल्याची घंटा वाजल्यावरच आम्ही भानावर यायचो.! 🎭
#आयुष्य_वगैरे 
#शाळा_शाळेत_गेलेल्या_प्रत्येकासाठी

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

आसू आणि हसू 🎭

आता सारं काही जवळपास संपल्यातच जमा होतं. तरीही का कुणास ठाऊक, पण त्यादिवशीच्या तुझ्या हसण्यामागचं कोडं काही केल्या मला सुटत नव्हतं. त्यादिवशी आपली कोर्टातील ती शेवटची तारीख होती. काही वर्षे का असेना, पण आपण सुखदुःखाचे क्षण एकत्र जगलेले होते. अशा ब-याच कडू गोड क्षणांची मी तिथं उजळणी करत बसलो होतो. त्यावेळी कधी अचानक मला खूप हसू यायचं, तर कधी आतल्या आत माझं मन हंबरडा फोडून रडायचं. पण सहज तुझ्याकडे नजर गेली की, मी‌ सगळं काही विसरून जायचो. आणि तेव्हा वाटायचं की हिला काहीच कसं काय वाटत नाहीये? इतक्या वर्षांचा आपला संसार आज शेवटच्या घटका मोजत असतानाही, ही बाई इतकी निर्विकार आणि हसतमुख कशी काय असू शकते? तो दिवस आणि त्यानंरचे काही दिवस असेच निघून गेले, पण त्या तुझ्या हसण्याचं गूढ मला काही केल्या अजूनही सुटत नव्हतं. आपले नंबर एकमेकांकडे सेव्ह असूनही मध्यंतरी बरीच वर्षे आपलं कसल्याही प्रकारचं बोलणं, वा साधा मेसेज ही नव्हता. तरीही एकदा तरी शेवटचं भेटावं आणि बोलावं म्हणून मी तुला आज इथं भेटायला बोलावलं आहे. मी - (तिला वरपासून खालपर्यंत न्याहाळत) अगं, कशी आहेस.? ती - (माझ्याकडे न बघताच) कशाला बोलाव...
अधिक वाचा

स्वामिनी..

एकत्र राहून सतत खटके उडायचे, म्हणून दादा वहिनी वेगळं राहत होते. दादा भाड्याच्या खोलीत रहायला गेल्यापासून आता जवळपास ५ वर्षे व्हायला आली होती. आणि वेगवेगळे राहिल्यापासून भांडणतंटे कमी होऊन नात्यात गोडवा ही वाढू लागला होता.  सगळं काही सुरळीत सुरू होतं. गेल्या काही वर्षांपासून दादा ज्या आनंदाच्या शोधात होता, तो आनंद आता त्याला खुणावत होता. वहिनीची डिलिव्हरी जवळ आली होती. तेव्हापासून आईवडिलांचं तिकडं येणं जाणं वाढलं होतं. पण घरातल्या सर्व भांडणांना आधीपासूनच मला दोषी धरण्यात आल्यामुळे मी मात्र तिकडे जातच नव्हतो. आईवडिलांच्याकडून दादा वहिनीची ख्यालीखुशाली जाणून घ्यायचो, बस्स इतकंच. शेवटी आपलं माणूस कुठे का असेना, सुखी असेल तर बस्स. आपल्याला आणि काय हवं.?  आणि एकदाचा तो दिवस उजाडला. पहाटे पहाटे पप्पांना दादाचा फोन आला, आणि मी काका झालो. सगळं घर आनंदाने नाचू लागलं होतं. वहिनी आणि बाळं दोघेही सुखरूप होते. पण का कुणास ठाऊक, बाळाला काचेच्या पेटीत ठेवलं होतं. आईवडिलांना आभाळ ठेंगणं झालं होतं. एव्हाना छोट्या मोठ्या कामाने दमणारे आईबाबा दवाखान्यात धाव धाव धावत होते, पण त्यांच्या चेहऱ्यावर ...
अधिक वाचा

मैत्रीच्या पलीकडे आणि प्रेमाच्या अलीकडे..

आज एक गोष्ट लक्षात आली काय गं तुझ्या.? आज माझा सकाळचा मेसेज तुला पहाटे पहाटे जवळपास साडेचार वाजता आलाय.‌तो आज इतक्या लवकर का आला माहिती आहे. कारण तू स्वप्नात आली होती.‌ काहीतरी बोलायचं आहे म्हणून, मला वाडीवर भेटायला बोलावली होती. तिथं आपण भेटल्यावर... तू - कडू.. हाणला पाहिजे रे तुला. काय झालंय एकदमच. खूप वेगळा वेगळा वागत आहेस, आणि वाटतही आहेस. मी - काय कुठं.! उगाचच काहीतरी विचार करत बसू नकोस. तू - मी खुळी नाहीये, सगळं कळतं मला. तुझं तूच विचार करून बघ. मी - अगं., खरंच तसं काही नाहीये, अगदी नॉर्मलच आहे मी. तू - हेच हेच तर तुझं वागणं खटकते आहे मला. आधी असा नव्हता तू.‌ आधी असं पलटून उत्तर देत नव्हता मला. आणि उगाच मला बोलायला लावू नकोस हं. तुझं काय चुकते आहे ते तुझं तूच कबूल कर पाहू पटकन, नाहीतर हाणते बघ बुक्का..! मी - अगं, आता कसं समजावू तुला. तसं काहीच नाहीये. तू - ऐ, उगाच तापवू नकोस हं मला. मग मार खाशिल ते वेगळं आणि बोलून ही खूप घ्यावं लागेल हं श-या..! मी - हसत हसत, आहाहा... तुझ्या तोंडून माझं नांव ऐकायला कित्ती मस्त वाटतं मला.... तू - कडू.. विषय बदलू नकोस.‌ आता मी काय सांगते ...
अधिक वाचा