चप्पल

पप्पाची तुटलेली #चप्पल पाहिली की, माझ्या मनात नकळत बालपणीचे ते दिवस डोकावून जातात. तेव्हा उन्हाळा असो, हिवाळा असो, वा पावसाळा, पॅरेगॉनची शीरपल, म्हणजे स्लीपर चप्पल म्हणून ठरलेली असायची. चप्पल म्हणजे शीरपल, हे गणित तेव्हा मनात फिक्सच झालेलं होतं. तेव्हा ही चप्पलच्या किंमती आत्ताप्रमाणेच आडमाप असायच्या. त्यावेळी कधी कधी तर त्या ४९/- रूपयांच्या शीरपल मध्ये अखंड वर्ष काढावं लागायचं. या दिवाळीला घेतलं की, थेट पुढल्या दिवाळीलाच. त्या शीरपलमध्ये तसा फक्त हिवाळाच सुसह्य वाटायचा. कारण उन्हाळ्यात त्या शीरपलचा तो रबरी पट्टा जिथं त्वचेच्या संपर्कात यायचा, तिथं फोड उठायचे. आणि ते फोड फुटले की मग चालताना खूप त्रास व्हायचा. कधी कधी तर जखमाही व्हायच्या. आणि पावसाळ्यात तर चिटक्या उडून उडून मागील बाजूने कपडे चिखलाने पुर्ण माखून जायचे. पावसाळ्यात कधी कधी शाळेतून घरी परतताना शीरपल नकळत पायातून निसटून पाण्यातून वाहत जायचं. मग त्या वाहत जाणाऱ्या चप्पलामागे धावताना, मनात बॅकग्राऊंडला जेम्स बॉण्डचं #संगीत सुरू असायचं. अशावेळी खरी पंचाईत तर तेव्हा व्हायची, जेव्हा चप्पल वाहत गटारात जायचं, आणि मग पुढं एखादा मोठा पाईप आला की भीती वाटायची की, आपलं चप्पल यातून pass होऊन पुढे येईल,? की आतच अडकून बसेल.? पण सुदैवाने चप्पल कधीच पाईपात अडकली नाही. तसं ते शीरपल टिकायला खूप मजबूत ही होतं म्हणा. पण कधी कधी पट्टा तुटला की अवघड व्हायचं. तेव्हा फक्त पट्टाही विकत मिळायचा, पण तो सुद्धा चप्पलच्या निम्म्या किंमतीत. म्हणून मग कधी कधी घरच्या घरी खजूरी दोरा म्हणजेच वाकळी दो-याने शिवायचं, किंवा आईकडून एखादी टाचणी घेऊन, चप्पल आणि पटट्याची बळजबरीने युती घडवून आणून, दिवाळीची वाट पाहत बसायचं. अशावेळी कधी कधी मी पप्पांच्या माघारी आईला बोलायचो की, आई.., नवीन शिरपल घेऊया की गं.? त्यावेळी #आई मला पप्पांची जुनाट झालेली, तुटका अंगठा वगैरे शिवून वापरत असलेली चप्पल दाखवायची, आणि ते पाहून मी आपसूकच गप्प बसायचो, आणि घरात आईची चप्पल आजवर कधीच का दिसली नाही, या विचारात हरवून जायचो.!🎭
#आयुष्य_वगैरे
#गंध_आठवणींचा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

आसू आणि हसू 🎭

आता सारं काही जवळपास संपल्यातच जमा होतं. तरीही का कुणास ठाऊक, पण त्यादिवशीच्या तुझ्या हसण्यामागचं कोडं काही केल्या मला सुटत नव्हतं. त्यादिवशी आपली कोर्टातील ती शेवटची तारीख होती. काही वर्षे का असेना, पण आपण सुखदुःखाचे क्षण एकत्र जगलेले होते. अशा ब-याच कडू गोड क्षणांची मी तिथं उजळणी करत बसलो होतो. त्यावेळी कधी अचानक मला खूप हसू यायचं, तर कधी आतल्या आत माझं मन हंबरडा फोडून रडायचं. पण सहज तुझ्याकडे नजर गेली की, मी‌ सगळं काही विसरून जायचो. आणि तेव्हा वाटायचं की हिला काहीच कसं काय वाटत नाहीये? इतक्या वर्षांचा आपला संसार आज शेवटच्या घटका मोजत असतानाही, ही बाई इतकी निर्विकार आणि हसतमुख कशी काय असू शकते? तो दिवस आणि त्यानंरचे काही दिवस असेच निघून गेले, पण त्या तुझ्या हसण्याचं गूढ मला काही केल्या अजूनही सुटत नव्हतं. आपले नंबर एकमेकांकडे सेव्ह असूनही मध्यंतरी बरीच वर्षे आपलं कसल्याही प्रकारचं बोलणं, वा साधा मेसेज ही नव्हता. तरीही एकदा तरी शेवटचं भेटावं आणि बोलावं म्हणून मी तुला आज इथं भेटायला बोलावलं आहे. मी - (तिला वरपासून खालपर्यंत न्याहाळत) अगं, कशी आहेस.? ती - (माझ्याकडे न बघताच) कशाला बोलाव...
अधिक वाचा

स्वामिनी..

एकत्र राहून सतत खटके उडायचे, म्हणून दादा वहिनी वेगळं राहत होते. दादा भाड्याच्या खोलीत रहायला गेल्यापासून आता जवळपास ५ वर्षे व्हायला आली होती. आणि वेगवेगळे राहिल्यापासून भांडणतंटे कमी होऊन नात्यात गोडवा ही वाढू लागला होता.  सगळं काही सुरळीत सुरू होतं. गेल्या काही वर्षांपासून दादा ज्या आनंदाच्या शोधात होता, तो आनंद आता त्याला खुणावत होता. वहिनीची डिलिव्हरी जवळ आली होती. तेव्हापासून आईवडिलांचं तिकडं येणं जाणं वाढलं होतं. पण घरातल्या सर्व भांडणांना आधीपासूनच मला दोषी धरण्यात आल्यामुळे मी मात्र तिकडे जातच नव्हतो. आईवडिलांच्याकडून दादा वहिनीची ख्यालीखुशाली जाणून घ्यायचो, बस्स इतकंच. शेवटी आपलं माणूस कुठे का असेना, सुखी असेल तर बस्स. आपल्याला आणि काय हवं.?  आणि एकदाचा तो दिवस उजाडला. पहाटे पहाटे पप्पांना दादाचा फोन आला, आणि मी काका झालो. सगळं घर आनंदाने नाचू लागलं होतं. वहिनी आणि बाळं दोघेही सुखरूप होते. पण का कुणास ठाऊक, बाळाला काचेच्या पेटीत ठेवलं होतं. आईवडिलांना आभाळ ठेंगणं झालं होतं. एव्हाना छोट्या मोठ्या कामाने दमणारे आईबाबा दवाखान्यात धाव धाव धावत होते, पण त्यांच्या चेहऱ्यावर ...
अधिक वाचा

मैत्रीच्या पलीकडे आणि प्रेमाच्या अलीकडे..

आज एक गोष्ट लक्षात आली काय गं तुझ्या.? आज माझा सकाळचा मेसेज तुला पहाटे पहाटे जवळपास साडेचार वाजता आलाय.‌तो आज इतक्या लवकर का आला माहिती आहे. कारण तू स्वप्नात आली होती.‌ काहीतरी बोलायचं आहे म्हणून, मला वाडीवर भेटायला बोलावली होती. तिथं आपण भेटल्यावर... तू - कडू.. हाणला पाहिजे रे तुला. काय झालंय एकदमच. खूप वेगळा वेगळा वागत आहेस, आणि वाटतही आहेस. मी - काय कुठं.! उगाचच काहीतरी विचार करत बसू नकोस. तू - मी खुळी नाहीये, सगळं कळतं मला. तुझं तूच विचार करून बघ. मी - अगं., खरंच तसं काही नाहीये, अगदी नॉर्मलच आहे मी. तू - हेच हेच तर तुझं वागणं खटकते आहे मला. आधी असा नव्हता तू.‌ आधी असं पलटून उत्तर देत नव्हता मला. आणि उगाच मला बोलायला लावू नकोस हं. तुझं काय चुकते आहे ते तुझं तूच कबूल कर पाहू पटकन, नाहीतर हाणते बघ बुक्का..! मी - अगं, आता कसं समजावू तुला. तसं काहीच नाहीये. तू - ऐ, उगाच तापवू नकोस हं मला. मग मार खाशिल ते वेगळं आणि बोलून ही खूप घ्यावं लागेल हं श-या..! मी - हसत हसत, आहाहा... तुझ्या तोंडून माझं नांव ऐकायला कित्ती मस्त वाटतं मला.... तू - कडू.. विषय बदलू नकोस.‌ आता मी काय सांगते ...
अधिक वाचा