सोन्याच्या थप्प्या...

एव्हाना शाळवाची मळणी वगैरे होऊन घरात पोत्यांच्या थप्प्या लागलेल्या असायच्या. आता पुन्हा रानं पावसाच्या प्रतीक्षेत आकाशाकडे तोंड करून उताणी पडलेली असायची. मे जून तर तसा आधीपासूनच शाळेला सुटट्यांचा. दोन टायम खायचं आणि दिवसभर गल्ली-बोळात, हायस्कूलच्या मैदानावर, दर्गाह मधल्या कबरीवर, शासकीय धान्य गोदामाच्या परिसरात, तर कधी तिथल्याच जवळच्या बाभळीच्या हगणदारीत फिरत रहायचं. तेव्हा मटका जोरात सुरू असायचा. गल्लीतल्या मुख्य चौकात काही वयोवृद्ध मंडळी आणि तरणीबांड मंडळी कायमच्याच ओपन-क्लोजमधे गुंतून असायची. कुठंतरी दाट सावली बघून एखादं टोळकं चटई पसरून टाईमपास म्हणून पत्त्यांचा डाव मांडून बसलेलं असायचं. एखादं तरूण पोरं आणि पोरगी आपापल्या उंब-यात थांबून, सर्वांची नजर चुकवून, एकमेकांकडे पाहत उभं राहिलेलं असायचं. माझी भिरभिरती नजर त्यांच्यावर पडली की ते क्षणभर बावचळून जायचे. काही निवडक सासवा एकत्र येऊन नेहमीप्रमाणे डोळ्यात पाणी आणून आपापलं रडगाणं लावून बसलेल्या असायच्या. घरी ब-यापैकी बाथरूम वगैरे असूनही काही बायका अगदी आपापल्या उंब-याशी बसूनच धुणं भांडी उरकत बसलेल्या असायच्या. त्यातल्या त्यात काळ्याभोर दगडावर दणादण आपटल्या जाणाऱ्या कपड्यांचा कोरस फारच विषेश वाटायचा, आणि एक आर रहमानचं एखादं गाणं आठवून जायचं. गल्लीतल्या एकमेव उघड्या गटाराचा दर्प नेहमीच गल्लीभर पसरलेला असायचा. मे महिन्याच्या अखेरीस उन्हाचा ताव तसा भलताच वाढलेला असायचा. अशावेळी पांडू लोहाराच्या घराजवळचा तो गुलमोहर आठवायचा आणि वाटायचं की एवढ्या उन्हातही हा इतक्या प्रसन्नतेने कसा काय फुलू शकतो.? जूनच्या अखेरीस संध्याकाळच्या वेळी हमखास पाऊस पडायचाच. जोरदार वारे, भलेमोठे टपोरे थेंब. तासाभरात सगळं कसं गारेगार होऊन जायचं. घरात शाळवाची पोती येऊन पडल्यापासून आता घर जरा अडचणीचं वाटायचं आणि आपल्या इनमिन चौकोनी कुटुंबासाठी वडिलांनी इतकी पोती भरून धान्य कशासाठी ठेवलं असेल, असा प्रश्न पडायचा. नंतर काही महिन्यांनी हळूहळू त्यातलं एकेक पोतं कमी होत जात, निवडक एक दोन पोतीच शिल्लक रहायची. त्यातलं ही १०-१५ किलो धान्य वडील कधी कधी पोत्यात घालून कुठंतरी घेऊन जायचे आणि परत येताना ते पोतं मोकळं असायचं आणि सोबतीला एखादी भाजीपाला अथवा किरकोळ किराणा याने भरलेली पिशवी असायची. एके दिवशी नेहेमीप्रमाणेच वडील असं जात असताना मी सुद्धा सोबत गेलो आणि मग मला घरातल्या त्या शाळवाच्या थप्प्यांचं मोल कळालं. शेती ब-यापैकी पावसावर अवलंबून असलेली. त्यामुळे वर्षाकाठी जे काही पीक येईल ते आणि ते विकून मिळणारा पैसा यातच वर्षभर उदरनिर्वाह चालवायचा. वडिलांच्या पगारात घरखर्च भागवताना होणारी ओढाताण कधी कधी थेट आईच्या गळ्यातील मंगळसूत्रापाशी जाऊनच संपायची. तेव्हा घरात एका कोपऱ्यात गुपचूप पडून असलेली ही धान्याची पोती मदतीला धावून यायची आणि त्यातलं किरकोळ १०-२० किलो विकून आमचा आणखीन एक आठवडा बाहेर पडायचा.!🎭

#आयुष्य_वगैरे 

#अडगळ 

#गंध_आठवणींचा 

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

आसू आणि हसू 🎭

आता सारं काही जवळपास संपल्यातच जमा होतं. तरीही का कुणास ठाऊक, पण त्यादिवशीच्या तुझ्या हसण्यामागचं कोडं काही केल्या मला सुटत नव्हतं. त्यादिवशी आपली कोर्टातील ती शेवटची तारीख होती. काही वर्षे का असेना, पण आपण सुखदुःखाचे क्षण एकत्र जगलेले होते. अशा ब-याच कडू गोड क्षणांची मी तिथं उजळणी करत बसलो होतो. त्यावेळी कधी अचानक मला खूप हसू यायचं, तर कधी आतल्या आत माझं मन हंबरडा फोडून रडायचं. पण सहज तुझ्याकडे नजर गेली की, मी‌ सगळं काही विसरून जायचो. आणि तेव्हा वाटायचं की हिला काहीच कसं काय वाटत नाहीये? इतक्या वर्षांचा आपला संसार आज शेवटच्या घटका मोजत असतानाही, ही बाई इतकी निर्विकार आणि हसतमुख कशी काय असू शकते? तो दिवस आणि त्यानंरचे काही दिवस असेच निघून गेले, पण त्या तुझ्या हसण्याचं गूढ मला काही केल्या अजूनही सुटत नव्हतं. आपले नंबर एकमेकांकडे सेव्ह असूनही मध्यंतरी बरीच वर्षे आपलं कसल्याही प्रकारचं बोलणं, वा साधा मेसेज ही नव्हता. तरीही एकदा तरी शेवटचं भेटावं आणि बोलावं म्हणून मी तुला आज इथं भेटायला बोलावलं आहे. मी - (तिला वरपासून खालपर्यंत न्याहाळत) अगं, कशी आहेस.? ती - (माझ्याकडे न बघताच) कशाला बोलाव...
अधिक वाचा

स्वामिनी..

एकत्र राहून सतत खटके उडायचे, म्हणून दादा वहिनी वेगळं राहत होते. दादा भाड्याच्या खोलीत रहायला गेल्यापासून आता जवळपास ५ वर्षे व्हायला आली होती. आणि वेगवेगळे राहिल्यापासून भांडणतंटे कमी होऊन नात्यात गोडवा ही वाढू लागला होता.  सगळं काही सुरळीत सुरू होतं. गेल्या काही वर्षांपासून दादा ज्या आनंदाच्या शोधात होता, तो आनंद आता त्याला खुणावत होता. वहिनीची डिलिव्हरी जवळ आली होती. तेव्हापासून आईवडिलांचं तिकडं येणं जाणं वाढलं होतं. पण घरातल्या सर्व भांडणांना आधीपासूनच मला दोषी धरण्यात आल्यामुळे मी मात्र तिकडे जातच नव्हतो. आईवडिलांच्याकडून दादा वहिनीची ख्यालीखुशाली जाणून घ्यायचो, बस्स इतकंच. शेवटी आपलं माणूस कुठे का असेना, सुखी असेल तर बस्स. आपल्याला आणि काय हवं.?  आणि एकदाचा तो दिवस उजाडला. पहाटे पहाटे पप्पांना दादाचा फोन आला, आणि मी काका झालो. सगळं घर आनंदाने नाचू लागलं होतं. वहिनी आणि बाळं दोघेही सुखरूप होते. पण का कुणास ठाऊक, बाळाला काचेच्या पेटीत ठेवलं होतं. आईवडिलांना आभाळ ठेंगणं झालं होतं. एव्हाना छोट्या मोठ्या कामाने दमणारे आईबाबा दवाखान्यात धाव धाव धावत होते, पण त्यांच्या चेहऱ्यावर ...
अधिक वाचा

मैत्रीच्या पलीकडे आणि प्रेमाच्या अलीकडे..

आज एक गोष्ट लक्षात आली काय गं तुझ्या.? आज माझा सकाळचा मेसेज तुला पहाटे पहाटे जवळपास साडेचार वाजता आलाय.‌तो आज इतक्या लवकर का आला माहिती आहे. कारण तू स्वप्नात आली होती.‌ काहीतरी बोलायचं आहे म्हणून, मला वाडीवर भेटायला बोलावली होती. तिथं आपण भेटल्यावर... तू - कडू.. हाणला पाहिजे रे तुला. काय झालंय एकदमच. खूप वेगळा वेगळा वागत आहेस, आणि वाटतही आहेस. मी - काय कुठं.! उगाचच काहीतरी विचार करत बसू नकोस. तू - मी खुळी नाहीये, सगळं कळतं मला. तुझं तूच विचार करून बघ. मी - अगं., खरंच तसं काही नाहीये, अगदी नॉर्मलच आहे मी. तू - हेच हेच तर तुझं वागणं खटकते आहे मला. आधी असा नव्हता तू.‌ आधी असं पलटून उत्तर देत नव्हता मला. आणि उगाच मला बोलायला लावू नकोस हं. तुझं काय चुकते आहे ते तुझं तूच कबूल कर पाहू पटकन, नाहीतर हाणते बघ बुक्का..! मी - अगं, आता कसं समजावू तुला. तसं काहीच नाहीये. तू - ऐ, उगाच तापवू नकोस हं मला. मग मार खाशिल ते वेगळं आणि बोलून ही खूप घ्यावं लागेल हं श-या..! मी - हसत हसत, आहाहा... तुझ्या तोंडून माझं नांव ऐकायला कित्ती मस्त वाटतं मला.... तू - कडू.. विषय बदलू नकोस.‌ आता मी काय सांगते ...
अधिक वाचा