समुद्र

प्रिय सखी

सप्रेम नमस्कार.!


        पत्रास तसं विशेष काही कारण नाही, पण ब-याच गोष्टी ज्या मी कॉलवर बोलू शकत नाही, किंवा मला बोलायचं असूनही मी तुझा आवाज ऐकण्यात हरवून गेल्यावर बोलायच्या राहून जातात, त्या माझ्या सुप्त भावनांना वाट करून द्यायचा माझा हा छोटासा प्रयत्न.


        तुझ्या आयुष्यात येणाऱ्या कडू गोड अनुभवांनी तू समृद्ध होत, हळूहळू बदलत जात असताना, तुझं हे बदलणं म्हणजे माझ्यासाठी नेमकं काय याचा उलगडा मला कधी होतच नाही. कारण कधीकधी तुझ्या मागं मागं फिरायचो, कुठंतरी कोपऱ्यावर थांबायचो तेव्हा मला तू समुद्रासारखी वाटायचीस, आणि मी एक नदी. आणि प्रत्येक नदीला जन्मजातच समुद्राला भेटायची ओढ असते. पण माझ्या बाबतीत मात्र वेगळंच घडलं ना गं. समुद्राच्या भेटीच्या ओढीनं माझी नदी कोरडी पडते आहे, हे कळल्यावर समुद्र स्वतःच माझ्याकडे आला. कित्ती नशीबवान ना मी. म्हणूनच तर आपल्या पहिल्या भेटीत मी म्हणालो होतो की, 

"दिलेस तू एवढे की, 

आता काय मागू सांग.?

एका भेटीतच फेडलेस तू

माझ्या वेड्या प्रेमाचे पांग.!"

बस्स.. आता आणखी काय नको. 

उरलं आयुष्य जगायला हा इतका आधार ही पुरेसा आहे, असं वाटलं.


        पण आपली ओळख वाढत गेली तसतसं हळूहळू मला उमगू लागलं की, समुद्र असणं ही सोप्पं नाहीये. हा विशाल असा पसरलेला समुद्र आतून खूप रिता आहे आणि कोरडा पडत चालला आहे. सगळ्यांना सामावून घेऊन स्वतः इतकं रितं राहणं, या समुद्राला कसं बरं जमत असेल.? ना कुठली तक्रार, ना काही मागणं.! जे काही वाट्याला येईल ते हसतमुखाने स्वीकारायचं, आणि प्रेमळ लाटांच्या तुषारांनी सर्वांना चिंब भिजवत, सतत कडकडून भेटायचं. कितीही मुसळधार पाऊस पडला तरीही त्या पावसात ढगाला भिजता येत नाही ना ,तसंच काहीसं या समुद्राचं झालं आहे. सगळं काही आहे, पण काहीच नाही. सुखदुःख, आशा-अभिलाषा यांच्या सीमेपलीकडे जाणं तसं खूप अवघडच. सगळं काही स्वीकारत समुद्र स्वतःच अस्तित्व पार विसरून गेला आहे, आणि ते हरवलेलं अस्तित्व शोधायला समुद्राला वेळही नाहीये. ना सुख, ना दुःख, ना प्रेम, ना तिरस्कार.! 


        या अवस्थेत पोहचायला तसं सगळ्यांना आवडतं, पण हा प्रवास किती जीवघेणा असतो, हे ज्यानं भोगलयं त्यालाच ठाऊक असतं. रितेपणा म्हणजे काय असतं, ते समुद्राला आता चांगलंच उमगलं आहे. म्हणून स्वतःच्या अस्तित्वाची पर्वा न करता, स्वतःकडे जे काही आहे, ते तो मुक्तहस्ते उधळतो आहे. कारण समुद्राला वाटतं की, हे रितेपण आणखी कुणाच्याही वाट्याला यायला नको. इतकंच सांगेन की, रितं व्हा, पण स्वतःच अस्तित्व जपा.!

लाडक्या चिमणीस गोड गोड मुका.!😘


        आणि शेवटी 'फक्त तुझाच' वगैरे लिहायची मला काहीच गरज वाटत नाहीये, कारण की आणखी कुणाचा कधी झालोच नाही, किंबहुना तसा प्रयत्न मी केलाच नाही.

#खुशबू #वेड 🌼🌼🌼 #आयुष्य_वगैरे 

#गंध_आठवणींचा ❤️


या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

आसू आणि हसू 🎭

आता सारं काही जवळपास संपल्यातच जमा होतं. तरीही का कुणास ठाऊक, पण त्यादिवशीच्या तुझ्या हसण्यामागचं कोडं काही केल्या मला सुटत नव्हतं. त्यादिवशी आपली कोर्टातील ती शेवटची तारीख होती. काही वर्षे का असेना, पण आपण सुखदुःखाचे क्षण एकत्र जगलेले होते. अशा ब-याच कडू गोड क्षणांची मी तिथं उजळणी करत बसलो होतो. त्यावेळी कधी अचानक मला खूप हसू यायचं, तर कधी आतल्या आत माझं मन हंबरडा फोडून रडायचं. पण सहज तुझ्याकडे नजर गेली की, मी‌ सगळं काही विसरून जायचो. आणि तेव्हा वाटायचं की हिला काहीच कसं काय वाटत नाहीये? इतक्या वर्षांचा आपला संसार आज शेवटच्या घटका मोजत असतानाही, ही बाई इतकी निर्विकार आणि हसतमुख कशी काय असू शकते? तो दिवस आणि त्यानंरचे काही दिवस असेच निघून गेले, पण त्या तुझ्या हसण्याचं गूढ मला काही केल्या अजूनही सुटत नव्हतं. आपले नंबर एकमेकांकडे सेव्ह असूनही मध्यंतरी बरीच वर्षे आपलं कसल्याही प्रकारचं बोलणं, वा साधा मेसेज ही नव्हता. तरीही एकदा तरी शेवटचं भेटावं आणि बोलावं म्हणून मी तुला आज इथं भेटायला बोलावलं आहे. मी - (तिला वरपासून खालपर्यंत न्याहाळत) अगं, कशी आहेस.? ती - (माझ्याकडे न बघताच) कशाला बोलाव...
अधिक वाचा

स्वामिनी..

एकत्र राहून सतत खटके उडायचे, म्हणून दादा वहिनी वेगळं राहत होते. दादा भाड्याच्या खोलीत रहायला गेल्यापासून आता जवळपास ५ वर्षे व्हायला आली होती. आणि वेगवेगळे राहिल्यापासून भांडणतंटे कमी होऊन नात्यात गोडवा ही वाढू लागला होता.  सगळं काही सुरळीत सुरू होतं. गेल्या काही वर्षांपासून दादा ज्या आनंदाच्या शोधात होता, तो आनंद आता त्याला खुणावत होता. वहिनीची डिलिव्हरी जवळ आली होती. तेव्हापासून आईवडिलांचं तिकडं येणं जाणं वाढलं होतं. पण घरातल्या सर्व भांडणांना आधीपासूनच मला दोषी धरण्यात आल्यामुळे मी मात्र तिकडे जातच नव्हतो. आईवडिलांच्याकडून दादा वहिनीची ख्यालीखुशाली जाणून घ्यायचो, बस्स इतकंच. शेवटी आपलं माणूस कुठे का असेना, सुखी असेल तर बस्स. आपल्याला आणि काय हवं.?  आणि एकदाचा तो दिवस उजाडला. पहाटे पहाटे पप्पांना दादाचा फोन आला, आणि मी काका झालो. सगळं घर आनंदाने नाचू लागलं होतं. वहिनी आणि बाळं दोघेही सुखरूप होते. पण का कुणास ठाऊक, बाळाला काचेच्या पेटीत ठेवलं होतं. आईवडिलांना आभाळ ठेंगणं झालं होतं. एव्हाना छोट्या मोठ्या कामाने दमणारे आईबाबा दवाखान्यात धाव धाव धावत होते, पण त्यांच्या चेहऱ्यावर ...
अधिक वाचा

मैत्रीच्या पलीकडे आणि प्रेमाच्या अलीकडे..

आज एक गोष्ट लक्षात आली काय गं तुझ्या.? आज माझा सकाळचा मेसेज तुला पहाटे पहाटे जवळपास साडेचार वाजता आलाय.‌तो आज इतक्या लवकर का आला माहिती आहे. कारण तू स्वप्नात आली होती.‌ काहीतरी बोलायचं आहे म्हणून, मला वाडीवर भेटायला बोलावली होती. तिथं आपण भेटल्यावर... तू - कडू.. हाणला पाहिजे रे तुला. काय झालंय एकदमच. खूप वेगळा वेगळा वागत आहेस, आणि वाटतही आहेस. मी - काय कुठं.! उगाचच काहीतरी विचार करत बसू नकोस. तू - मी खुळी नाहीये, सगळं कळतं मला. तुझं तूच विचार करून बघ. मी - अगं., खरंच तसं काही नाहीये, अगदी नॉर्मलच आहे मी. तू - हेच हेच तर तुझं वागणं खटकते आहे मला. आधी असा नव्हता तू.‌ आधी असं पलटून उत्तर देत नव्हता मला. आणि उगाच मला बोलायला लावू नकोस हं. तुझं काय चुकते आहे ते तुझं तूच कबूल कर पाहू पटकन, नाहीतर हाणते बघ बुक्का..! मी - अगं, आता कसं समजावू तुला. तसं काहीच नाहीये. तू - ऐ, उगाच तापवू नकोस हं मला. मग मार खाशिल ते वेगळं आणि बोलून ही खूप घ्यावं लागेल हं श-या..! मी - हसत हसत, आहाहा... तुझ्या तोंडून माझं नांव ऐकायला कित्ती मस्त वाटतं मला.... तू - कडू.. विषय बदलू नकोस.‌ आता मी काय सांगते ...
अधिक वाचा