सरपण

                    पप्पा कामावर गेले की घराची सगळी जबाबदारी आईच्या खांद्यावर असायची. घरची सगळी कामं आवरली की दुपारच्या पुढे आई जळण शोधायला घराबाहेर पडायची. तसं रेशनकार्डावर रॉकेल मिळायचं, पण ते ही फारच कमी आणि शेकडो लोकांच्या लाईनीत तासभर थांबून. कधी कधी तर नेमका आईचा नंबर यायला अन् ते रॉकेलचं डबडं संपायला, असंही व्हायचं. मग आई तिथून चक्क रडत रडत घरी यायची. रॉकेल मिळालं तर, या आशेवर सजवलेली स्वप्नं क्षणार्धात जमीनदोस्त व्हायची आणि पुन्हा तिच्या डोळ्यांपुढे तो चुलीचा धूर दाटू लागायचा. मोकळ्या कॅनने रडत घरी आल्यावर सर्वात आधी माझी आजी आईच्या नावाने शिमगा करायची, तिचं झालं की मग आजोबा ही तेच करायचे. संध्याकाळी पप्पा कामावरून घरी परतले की पुन्हा तेच. पंधरा दिवसांनी पुन्हा रॉकेलचं डबडं यायचं, त्यात नंबर लागला तर ठीक, नाहीतर पुन्हा सगळं तेच ते आईला ऐकून घ्यावं लागायचं.

                    तसं गावात खूप वखारी होत्या आणि अजूनही आहेत. पण तेव्हा जळण विकत घेणं ही परवडत नसायचं. घरच्या किरकोळ शेणकुटाने ही फारतर फक्त चुलीला हातभार लागायचा. म्हणून मग घरची कामं आवरून झाली की दररोज दुपारच्या पुढे जळण शोधायला आई घराबाहेर पडायचीच. रेल्वे लाईनच्या पलीकडील बाभळीच्या जंगलात एखादं वाळलेलं काटूक मिळतंय का ते पाहण्यात कधी कधी सगळा दिवस निघून जायचा. या सगळ्या उठाठेवीत ही आईचं घराकडं लक्ष लागून असायचं. पोरं शाळेतनं घरी नीट आली असतील का.? आल्यावर त्यांनी भाकरीचा एखादा तुकडा खाल्ला असेल का.? आणि संध्याकाळी पप्पा घरी परतायच्या आधी घरी परतून संध्याकाळच्या जेवणात नेमकं करायचं तरी काय.? कधी तेल असायचं तर डाळ नसायची, कधी भाज्या असायच्या तर तेल मसाल्याचा पत्ता नसायचा. मग अशावेळी भाकरी आणि भाकरीच्या पीठाचाच झुणका यावर भागवायला लागायचं. संध्याकाळच्या वेळी जेवणाच्या ताटात हे असं पाहून सुरूवातीला पप्पा थोडी चिडचिड करायचे, पण नंतर आपोआप शांतपणे जेवून बाहेर सोप्यात जाऊन बसायचे. तसं पप्पाला पण व्याप खूप होते, पण माणूस कधी कामाला मागे हटायचा नाही. दररोज भल्या पहाटे उठून घरापासून ६ किलोमीटरवर असणाऱ्या शेताकडे जायचं, उगाच फेरफटका मारून, घरच्या जितरापासांठी काहीतरी ओलं सुकं अन्न गोळा करून आणायचं, घाईघाईत घरी यायचं आणि ताटात जे काही येईल ते खाऊन थेट मिलवर जाण्यासाठी सायकलवर टांग टाकायची. 

                   तेव्हा घरात वीजेचं कनेक्शन नसल्यामुळे रॉकेल हा ब-यापैकी महत्त्वाचा विषय होता. त्यामुळे ते मिळायचं गणित चुकलं की, रातभर घरात अंधार गुडूप असायचा. अंधार पडायच्या आधी आईला घरी परतावं लागायचं, त्याआधी सगळी काम आवरून घ्यावी लागायची. कधी कधी नाईलाजाने का होईना, पण मग शेजा-याकडून रॉकेल मागून आणावं लागायचं. कारण जेवताना ताटातलं अन्न डोळ्यांना दिसलं तरी पाहिजे. त्यासाठी आई एखाद्याकडे जाऊन हातापाया पडून एक दोन रात्री तरी दिवा लावायला पुरावं, इतकं रॉकेल आणायची. तेव्हा सहज माझ्या बालमनात विचार येऊन जायचा की, हा सुर्य अंधार पडला की दडून का बरं बसत असेल.? अंधार पडल्यावर नेमकी खूप खूप गरज असताना हा त्याच्या जागी नसेल तर त्याच्या असण्याला अर्थ काय.? माझ्या या असल्या बालिश विचारांना कालांतराने आपोआप शाळेत उत्तरं मिळत गेली. आता घरात चोवीस तास लाईट आहे, पाणी तापवायला गिझर आहे. पण अजूनही चुलीचं आणि माझ्या आईचं नातं अतूट आहे. #आई अजूनही नेहमीच म्हणत असते की, बाळा..., चुली शिवाय आणि मुली शिवाय घराला शोभा येत नाही.!🎭

#आयुष्य_वगैरे ❤️ #गंध_आठवणींचा 🫂 

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

आसू आणि हसू 🎭

आता सारं काही जवळपास संपल्यातच जमा होतं. तरीही का कुणास ठाऊक, पण त्यादिवशीच्या तुझ्या हसण्यामागचं कोडं काही केल्या मला सुटत नव्हतं. त्यादिवशी आपली कोर्टातील ती शेवटची तारीख होती. काही वर्षे का असेना, पण आपण सुखदुःखाचे क्षण एकत्र जगलेले होते. अशा ब-याच कडू गोड क्षणांची मी तिथं उजळणी करत बसलो होतो. त्यावेळी कधी अचानक मला खूप हसू यायचं, तर कधी आतल्या आत माझं मन हंबरडा फोडून रडायचं. पण सहज तुझ्याकडे नजर गेली की, मी‌ सगळं काही विसरून जायचो. आणि तेव्हा वाटायचं की हिला काहीच कसं काय वाटत नाहीये? इतक्या वर्षांचा आपला संसार आज शेवटच्या घटका मोजत असतानाही, ही बाई इतकी निर्विकार आणि हसतमुख कशी काय असू शकते? तो दिवस आणि त्यानंरचे काही दिवस असेच निघून गेले, पण त्या तुझ्या हसण्याचं गूढ मला काही केल्या अजूनही सुटत नव्हतं. आपले नंबर एकमेकांकडे सेव्ह असूनही मध्यंतरी बरीच वर्षे आपलं कसल्याही प्रकारचं बोलणं, वा साधा मेसेज ही नव्हता. तरीही एकदा तरी शेवटचं भेटावं आणि बोलावं म्हणून मी तुला आज इथं भेटायला बोलावलं आहे. मी - (तिला वरपासून खालपर्यंत न्याहाळत) अगं, कशी आहेस.? ती - (माझ्याकडे न बघताच) कशाला बोलाव...
अधिक वाचा

स्वामिनी..

एकत्र राहून सतत खटके उडायचे, म्हणून दादा वहिनी वेगळं राहत होते. दादा भाड्याच्या खोलीत रहायला गेल्यापासून आता जवळपास ५ वर्षे व्हायला आली होती. आणि वेगवेगळे राहिल्यापासून भांडणतंटे कमी होऊन नात्यात गोडवा ही वाढू लागला होता.  सगळं काही सुरळीत सुरू होतं. गेल्या काही वर्षांपासून दादा ज्या आनंदाच्या शोधात होता, तो आनंद आता त्याला खुणावत होता. वहिनीची डिलिव्हरी जवळ आली होती. तेव्हापासून आईवडिलांचं तिकडं येणं जाणं वाढलं होतं. पण घरातल्या सर्व भांडणांना आधीपासूनच मला दोषी धरण्यात आल्यामुळे मी मात्र तिकडे जातच नव्हतो. आईवडिलांच्याकडून दादा वहिनीची ख्यालीखुशाली जाणून घ्यायचो, बस्स इतकंच. शेवटी आपलं माणूस कुठे का असेना, सुखी असेल तर बस्स. आपल्याला आणि काय हवं.?  आणि एकदाचा तो दिवस उजाडला. पहाटे पहाटे पप्पांना दादाचा फोन आला, आणि मी काका झालो. सगळं घर आनंदाने नाचू लागलं होतं. वहिनी आणि बाळं दोघेही सुखरूप होते. पण का कुणास ठाऊक, बाळाला काचेच्या पेटीत ठेवलं होतं. आईवडिलांना आभाळ ठेंगणं झालं होतं. एव्हाना छोट्या मोठ्या कामाने दमणारे आईबाबा दवाखान्यात धाव धाव धावत होते, पण त्यांच्या चेहऱ्यावर ...
अधिक वाचा

मैत्रीच्या पलीकडे आणि प्रेमाच्या अलीकडे..

आज एक गोष्ट लक्षात आली काय गं तुझ्या.? आज माझा सकाळचा मेसेज तुला पहाटे पहाटे जवळपास साडेचार वाजता आलाय.‌तो आज इतक्या लवकर का आला माहिती आहे. कारण तू स्वप्नात आली होती.‌ काहीतरी बोलायचं आहे म्हणून, मला वाडीवर भेटायला बोलावली होती. तिथं आपण भेटल्यावर... तू - कडू.. हाणला पाहिजे रे तुला. काय झालंय एकदमच. खूप वेगळा वेगळा वागत आहेस, आणि वाटतही आहेस. मी - काय कुठं.! उगाचच काहीतरी विचार करत बसू नकोस. तू - मी खुळी नाहीये, सगळं कळतं मला. तुझं तूच विचार करून बघ. मी - अगं., खरंच तसं काही नाहीये, अगदी नॉर्मलच आहे मी. तू - हेच हेच तर तुझं वागणं खटकते आहे मला. आधी असा नव्हता तू.‌ आधी असं पलटून उत्तर देत नव्हता मला. आणि उगाच मला बोलायला लावू नकोस हं. तुझं काय चुकते आहे ते तुझं तूच कबूल कर पाहू पटकन, नाहीतर हाणते बघ बुक्का..! मी - अगं, आता कसं समजावू तुला. तसं काहीच नाहीये. तू - ऐ, उगाच तापवू नकोस हं मला. मग मार खाशिल ते वेगळं आणि बोलून ही खूप घ्यावं लागेल हं श-या..! मी - हसत हसत, आहाहा... तुझ्या तोंडून माझं नांव ऐकायला कित्ती मस्त वाटतं मला.... तू - कडू.. विषय बदलू नकोस.‌ आता मी काय सांगते ...
अधिक वाचा